Verslag dodentocht Bornem 09 augustus 2019
De 100 kilometer bekeken door een deelnemer!
Kennismaking: De eerste gedachte bij de dodentocht zijn mensen die een bovennatuurlijke prestatie willen doen en op een erbarmelijke wijze de eindmeet halen.
Deelname: Hoe en wie, ook wanneer de idee ontstaan is om deel te nemen is tot op heden onduidelijk.
Het enige vermoeden die aan sterkte wint, is dat het een fles cava in het spel zit.
Aangezien we met ons vieren waren denk ik dat het meer dan een fles is.
Nu ja, belofte maakt schuld en daarom werden rond februari de eerste plannen op de agenda geplaatst.
Geert (VH) die de tocht zelf al een aantal jaren kent, was onmiddellijk bereid om de training voor zijn rekening te nemen.
Wat die mens in ons sukkelaars, toen gezien heeft weet ik niet, je moet het hem bij gelegenheid maar eens vragen.
Van theorie naar praktijk: de eerste praktische oefening was een wandeling in de Zwalmstreek. Eentje van 24km. Pijnlijke en met blaren gevulde voeten was het resultaat! Het besef dat we nog geen kwart van de dodentocht hadden gedaan begon toen serieus te wegen.
Volgende afspraak: Paasmaandag een wandeling van 42km.
Met enkele waardevolle tips, wat betreft schoenen, kousen en vaseline was het resultaat aan de voeten al iets beter.
De tijd daarin tegen was zeer te ruim, we hebben er toen 11uren over gedaan
Aanpassen of opkrassen: Het moet ergens eind mei geweest zijn dat we een grondige aanpassing gedaan hebben. Namelijk beginnen met een groot stuk te lopen.
Het resultaat was er: 53 km op 9 uur tijd. Proficiat
De nacht in: om ook met de duister te leren omgaan buiten de vertrouwde horecagelegenheden een nachtmarthon in West-Vlaanderen 42km op de tast!
De laatste rechte lijn: Lopen vanuit Nazareth naar Vosselare en dan 5km stappen dan weer 5km lopen enz. Een dag van 63km op 12 uur tijd.
Met die trainingen moeten we stellen, ofschoon onze coach bij hoog en laag beweert dat we perfect op schema zijn. Het moet wel vermeld worden dat de blaren vervangen zijn door eelt en de bevoorrading onderweg ook zijn vruchten afwerpt.
Het moment suprême: De Dodentocht!!!
Eindelijk 9 augustus!! Afspraak 16:15 om te vertrekken. Na een pijnlijk ongeval thuis bij Jonas met vertraging toch om 18 uur op de start aangekomen.
Het eindelijk vertrek is pas om 21 uur, gelukkig is er zon en een zalige 24 graden.
We liggen te eten en te drinken om de tijd te doden, geen cava deze keer.
Iets na 20 uur breekt paniek uit bij de deelnemers, er wordt getracht om zo dicht mogelijk bij de start te staan. 21 uur de verlossing……..In het gewoel mag het een wonder zijn dat we elkaar niet verloren zijn.
Na een goeie kilometer kunnen we beginnen met lopen, dit houden we ongeveer 15km aan.
Met de nog altijd hoge temperaturen betekent dit een ferm nat handoekske voor mij.
Tijdens de voorbereiding hebben we het parkoers ook eens onder de loep genomen en beslist waar en welke stukken we wel en/of niet kunnen lopen.
We passen deze strategie zorgvuldig toe. We spreken ook af om zeker 65 km te doen voor we ook maar aan opgeven denken.
Ambiance: aangezien het mooie weer en de hoge temperaturen, het is niet onder de 17 graden geweest, zitten de terrassen en de dorpjes afgeladen vol tot diep in de nacht.
Hoe later, hoe zatter en gekker. Voor we het goed en wel beseffen hebben we al verschillende pitstops en duivels achter de rug. Een Vlaamse kermis van dat niveau heb ik nog niet meegemaakt, en geloof het of niet ik heb wel al wat feestjes meegenomen.
Het begin van een nieuwe dag: via de website van de dodentocht zelf vernemen we dat we in de kopgroep van de eerste 800 deelnemers zijn rond 12 uur (middernacht dus).
Het eerste deel van onze strategie werkt, we slagen er in op het einde van de nacht een flink aantal kilometers te verteren. Om 6 uur zitten we al aan 50 km ongeveer en het begint klaar te worden.
De weg verliezen is gewoon onmogelijk, we zijn altijd met veel volk bijeen gewoon de stroom volgen dus. Wel enige beperking van onze zangstonde natuurlijk, niet iedereen staat open voor ons oeuvre!
Na 12 uur stappen hebben we 61km ongeveer! Eureka so far so good!!
Er zitten in dat stuk van het parkoer enkele lange trajecten van bijna 10km zonder pitstops, dat zijn dan ook de gevreesde moeilijke momenten. Net op die stukken krijgen we meer bezoek van onze persoonlijke bevoorrading, waarvoor onze welgemeende DANK U, en ook van het thuisfront en de vele vrienden en familie die ons digitaal aan het volgen zijn komen de felicitaties en aanmoedigingen goed aan.
Ik moet eerlijk bekennen, het gaf ons bij wijlen vleugels!!!
De laatste loodjes: Voor mij was tussen 70 en 80 kilometer de meest moeilijke om te doen, hoe het bij mijn teamgenoten zat weet ik niet. Waarschijnlijk een onderwerp dat we bewust of onbewust niet besproken hebben. We hebben zeker naar de 80 uitgekeken omdat we wisten dat er dan zware supporters mee in de bres zouden springen.
Wel, nog een bekentenis! Het heeft goed gedaan!! Waarvoor ook DANK U.
De Eindstreep: Van die 80 naar de 90 kan ik me nog herinneren dat het ritme op en af ging.
Van de 90 naar de eindmeet weet ik maar enkel dat het ritme niet meer stuk te krijgen was.
Een feestje van kilometers lang een verwarmend gevoel ook vanbinnen en climax om u tegen te zeggen.
Zo een belevenis, zo een voldoening en zoveel vriendschap dat kan niet anders of je moet gelukkig worden.
Ik ben apetrots dat ik deze prestatie heb kunnen waarmaken maar ik ben ook tot het besef gekomen
ALLEEN IS HET NIET MOGELIJK!
Ik wil dan als afsluiter nog vertellen dat ik mezelf ben tegengekomen
Maar ik heb hem terug gestuurd want hij had geen cava mee!
Hartelijk dank uit naam van mezelf en ik vermoed dat ik dit mag uitspreken in naam van alle deelnemers.
Martial